سیلی

به نام خدا

هی برای ننوشتن می آیم اینجا، هی بیقراری آن خط ِ یکی مانده به آخرت، داغ می گذارد روی دستانم که بنویس.. بنویس.. بنویس و من هی می نویسم و پاک می کنم و می شود مثل ِ همین حسّ ِ سردرگم ِ یک جوراب ِ خیس توی پای راستم و یک جوراب خشک توی پای چپ..

من هی می آیم ننویسم، می بینم این همه نوشتن، تنها تو را کافر به چشم های من می کند و دل ِ مرا مومن ِ رفتنت. 







بگذار همه ی دنیا بدانند سمفونی ِ بی واسطه ی آن همه درد نواختن ِ تو، همین سیلی های پی در پی ِ دل ِ من بود.