When I Dream At Night..

به نام خدا

حادثه ی تلخ ِ جدایی، تراژدی ِ مرگ ِ همه ی آرزوهای ساده و بی تکلف ِ "زنده گی" میان ِ واژگان ِ عمیق ِ چشم های تو بود برای منی که تمام قد، در تلاش برای ساختن ِ رویاهایم، غوطه ور در منجلاب ِ نخواستن های دیگران، به دست های تو دل بسته بودم.
 که جدایی از دست های تو، غرق شدن در پهنه ی وسیع ِ سیاهی ِ تنهایی، زیر ِ سلطه ی شیطانی ِ مرگ بود. که برای من، آرزو، تکرّر ِ طولانی خیابان هایی بود که عطر ِ تو را با من راه می بردند. که برای من، عطر ِ تو، طعم ِ خیال ِ خوشبختی ِ لمس ِ اقاقیا بود که  در اردی بهشت ِ آغوش ِ عشق، سرود ِ نوازش می خواند..







صد و 
شصت و 
هفت
روز،
بی تویی.

..تو، غم ِ منو نبین و برو، نبینم اشک ِ چشمِ تورو

به نام خدا

نوشتن برای تو، بهانه ی همه ی شب های من است، که به یادت می نشینم زیر این نور سرخ،لحظه هایم را به یادِ تو، به ابتدای سحر پیوند می دهم و همان وقتی که چشم های تو، سنگین ِ رویاهایت می شود، آغاز ِ کابوس های من است که تو نیستی. که دست های تو نیست. که آغوش ِ تو نیست. که نفس های تو نیست. که حضور ِ امن ِ تو، در بی پروایی ِ خواب های آشفته ی من، نیست..

نوشتن برای تو -همین هر شب و هر لحظه- پُر کردن ِ تمام ِ غم ِ دلم است که ساده و بی آلایش، به خواستن ِ تن ِ تو، درد می کشد.. که من بغض می کنم. که این نور، این اتاق، این عطر، این نسیم، این تخت، این تنهایی، تقصیر ِ تمام ِ گناه ِ نکرده ی دست های من است که مادرت، سنگین و بی مهابا به صورتم سیلی می زند و من، در کُنج کُنج ِ این اتاق می شکنم و یادت هست که قول ِ ساختن ِ یک خانه، بدون ِ داشتن ِ کُنج را به من داده بودی؟ یادت هست که چقدر از کُنج ها می ترسیدم؟ یادت می آید که وقتی در کُنج می نشستم، تمام ِ هق هق های ندیده ی مرا می شنیدی که من در پناه ِ امن ِ دیوارها، آرام می گرفتم و هیچ کس، آغوشی به وسعت ِ دیوار ها، سرد و بی روج، به من نبخشیده بود و شانه های تو، شبیه ِ داغی ِ زمینی بود که روی آن می نشستم و نفس هایت، روح ِ دلنواز ِ صدای افتادن ِ اشک هایم می شد و من، بین دیوار و آغوش ِ تو، معتدل ترین آرامش ِ لحظه هایم را لمس می کردم.. 

باید بگذرند این شب ها. باید همه ی این گریه ها را تمام کنم. شاید آخر ِ همه ی اینها، تو آمده باشی و ایستاده باشی و من همه ی آن چیزی باشم که دوستش داری. شاید یک روز، همه ی این کابوس تمام شود و لحظه ی سنگین ِ خواب ِ شیرین ِ من، در خیال ِ تو نقش ببندد و شیطنتت، همه ی خستگی ِ مرا، بیدار کند که یادم بیاید ساعت چهار صبح، خاطره ی بی بدیل ِ زندگی ِ ماست...

باید بگذرد جان ِ شیرینم. باید بگذرد و کاش تو، ناگذرترین اتفاق ِ حوالی ِ انتهای ِ این دالان باشی.. که ماندنی شده است.. 

همین..

..من و ایـــــــــن بی زبانی.. به راهــــــــــی بی نشانی.. فرضم کن؛ ستاره ای بر بام ِ ترانه گفتن.. فرضم کن؛ جوانه ای بیزار از خزان ِ خفتن

به نام خدا

بعضی آهنگها، باید فقط برای تو ساخته و نواخته و شنیده شوند. برای تو، و به یاد ِ تو. که تنها تو، می توانی مفهوم ِ واج واج ِ کلمات را، بی دریغ در حصول ِ خاطره ای، متصور شوی. که واژه ها، بی سرانجام ترین جاده ی رهایی ِ اشک های منند. که حال ِ خوب ِ تازه شدن، کنار ِ کهنگی ِ ریل های قطار را، تنها تو چشیده ای و من، همان نقش ِ نابخشوده ی طرح نزده بر تمام ِ آسمان های پاک ِ سرزمین ِ کویری ِ توام، که زندگی، مرا به ستاره ای بدل می کرد، در شبِ چشم های تو..

من به روح ِ آینه ها پیوند خوردم. زیر ِ سقف ِ آسمانی که تو، پایه های عروجش را نهاده بودی و فکر می کردم همه ی طعم ِ ملایم ِ آفتاب ِ ابتدای طلوع، همان خیال ِ خوش ِ بوسیدن ِ لب های توست که صراحت ِ چشم های بسته ی تو، زوال ِ بی منتهای فرسودن ِ آرزوهایم بود.. که راه ِ رفتن ِ من، از میان ِ خطوط ِ ابروهای تو میگذشت که پیوسته و آهسته، همه ی دلم را، عاشق کرده بود..

که آرزوهای من، مسافر ِ همیشه دیر رسیده، به پای روزهای جوانی ِ تو بود. که من، سالخورده ترین فرض ِ همه ی شب های تو بودم که ناگهان، در سحر ِ داغ ِ تیرماه، گره خورده بودم به عطر ِ جاری ِ جاده های بی روح ِ شهری که تو تمام ِ روح ِ نیلی ِ آن بودی..

که من، مسافر ِ جا مانده ی آن قطارم، که حالا آرزویش، ماندن در لحظه ای است که تو رفته ای، قطار رفته است، تمام ِ ایستگاه رفته است و " من چقدر ساده ام که سالهای سال، در انتظار تو، کنار این قطار رفته ایستاده ام.."