..من و ایـــــــــن بی زبانی.. به راهــــــــــی بی نشانی.. فرضم کن؛ ستاره ای بر بام ِ ترانه گفتن.. فرضم کن؛ جوانه ای بیزار از خزان ِ خفتن

به نام خدا

بعضی آهنگها، باید فقط برای تو ساخته و نواخته و شنیده شوند. برای تو، و به یاد ِ تو. که تنها تو، می توانی مفهوم ِ واج واج ِ کلمات را، بی دریغ در حصول ِ خاطره ای، متصور شوی. که واژه ها، بی سرانجام ترین جاده ی رهایی ِ اشک های منند. که حال ِ خوب ِ تازه شدن، کنار ِ کهنگی ِ ریل های قطار را، تنها تو چشیده ای و من، همان نقش ِ نابخشوده ی طرح نزده بر تمام ِ آسمان های پاک ِ سرزمین ِ کویری ِ توام، که زندگی، مرا به ستاره ای بدل می کرد، در شبِ چشم های تو..

من به روح ِ آینه ها پیوند خوردم. زیر ِ سقف ِ آسمانی که تو، پایه های عروجش را نهاده بودی و فکر می کردم همه ی طعم ِ ملایم ِ آفتاب ِ ابتدای طلوع، همان خیال ِ خوش ِ بوسیدن ِ لب های توست که صراحت ِ چشم های بسته ی تو، زوال ِ بی منتهای فرسودن ِ آرزوهایم بود.. که راه ِ رفتن ِ من، از میان ِ خطوط ِ ابروهای تو میگذشت که پیوسته و آهسته، همه ی دلم را، عاشق کرده بود..

که آرزوهای من، مسافر ِ همیشه دیر رسیده، به پای روزهای جوانی ِ تو بود. که من، سالخورده ترین فرض ِ همه ی شب های تو بودم که ناگهان، در سحر ِ داغ ِ تیرماه، گره خورده بودم به عطر ِ جاری ِ جاده های بی روح ِ شهری که تو تمام ِ روح ِ نیلی ِ آن بودی..

که من، مسافر ِ جا مانده ی آن قطارم، که حالا آرزویش، ماندن در لحظه ای است که تو رفته ای، قطار رفته است، تمام ِ ایستگاه رفته است و " من چقدر ساده ام که سالهای سال، در انتظار تو، کنار این قطار رفته ایستاده ام.."