..چقدر سخته روی زمین باشم و به آغوش ِ یک ماه، وابسته شم

به نام خدا

دارد دو شب از زندگی ِ مشترکمان زیر ِ یک سقف -برای همیشه- می گذرد و لباس ِ عروسی ام هنوز روی تخت مانده و زمین، زمین گیرمان کرده.. 
دارد دو شب می گذرد که نفسم، چیزی میان ِ رفتن و آمدن، همه ی هق هق های مرا، به صبحی بی آفتاب، بدل می کند و عشق، نفس گیرمان کرده..

دارد دو شب می گذرد که میان ِ دست هایم، همه ی آرزوهایم را به خاک سپردم  و امیدم، بی سرزمین ترین جهنم ِ این دنیا بود که پیش ساحل ِ بی دریای پیدا شده ی چشم های تو قربانی شد..

به تمام ِ این راه و مقصد ِ بی آسمان، شیرینی ِ لذت ِ مرگ را، سنجاق کرده بودم که وابسته ی آغوش ِ تو شدم. به بی نهایت ِ جنون ِ نواختن ِ باد در میان ِ دست هایت، دل سپرده بودم که دنیای بی بهانه ی دور شده ی چرایی ِ غرور ِ بهشت ِ پیش ِ رویشان، همه ی مهتاب ِ لطیف ِ شبانه ام را، در بر گرفت..

که نباشی،
که نمانی،
که نباشم،
که ...

که مُردم.