..بی تو تقویم پر از جمعه بی حوصله هاست

به نام خدا

دلم می خواهد تمام شهر، یک تو باشد و یک آغوش، تا من، رج به رج، نقش ِ عشق ِ تو را، روی سنگ فرش های خیس خیابان هایش، ببافم.. 

دلم می خواهد عریانی ِ خاطراتم، همه ی ذهن ِ انگاشته ی مفهوم را، شبیه ِ عمیق ترین خطوط  ِ تیره ی قابی که از چشمانت بسته ام، آلوده ی گناه کنم، تا بل باز شود این گره ِ سهمگین ِ میان ِ ابروهایت..

من با تو بود که تجلی ِ خاک را به سفالینه ی قاصدک ها، نور بخشیدم. با تو بود که سردی ِ منفرد ِ سلول را، در داغ ترین فصل ِ سال، به اُمید، سپری کردم. که انحنای ِ مشرقی ترین طعم ِ گس ِ نچشیده ی لب هایت، شوق ِ انتظار ِ من بود. که من کاوش نشده ترین شعر ِ بی واژه ی زمان ِ افطار ِ تو بودم. که تو، حیثیت ِ ایستادگی ِ من بودی، که ربوده شد.. که من شکست خوردم.. که عصیان، جای ِ همه ی رام شدگی ِ گیسوانم را به قتل رساند و من، فریاد شدم.

و جهان مادر آبستن خط فاصله هاست..