..بگو سرگرم ِ چی بودی، که اینقدر ساکت و سردی

به نام خدا 

به نام ِ خدایش را که می نویسم هربار، به این فکر می کنم که هر بار، چند بار، از دلم کنده می شود یک غصه ی نبودنش و هر بار، چند بار، می شِکنم با این صدای دریا.. هربار، چند بار دلم برای دریا تنگ می شود و نمی دانم آخرین بار، کِی و کجا، عکس داشته ام از خودم، و دریا؟ 
به نام ِ خدایش را که می نویسم، این شانه ی راستم که تیر می کِشد، آن اس ام اسی که جواب داده نمی شود، این فکرهایی که تمام نمی شوند، آن بوق های ممتدی که صدایی پشتش نمی آید، این قرصهایی که فراموش می شوند، آن ماکِتی که ساخته نمی شود.. همه و همه، می آیند و می روند و به راستی، آخرین بار، کِی از تو جدا شده ام؟

به نامِ خدایش را که می نویسم، می مانم، صدای تو بود، ویولون، یا موج ِ دریا، که مرا، اینچنین وسط ِ هجاهای خسته ی خُ/دا نگه داشته و یکهو، برایم میل می زنی که "تو و دریا" و من که سراسیمه آن عکس را باز می کنم و ساعت ها، تمام ِ ان حسّ ِ بعد از شنا، می آید توی بدنم و یادم می آید چقدر آن دوربین ِ توی دستم، هنوز، بوی تو و دریا می دهد.. 

 حالم خوب نیست صبا. حالم اصلا خوب نیست و فکر می کنم، همین حالا، می توانم، یک بار ِ دیگر، غرق شوم.. این بار، بدون ِ ترس.