...باید از یه جایی به بعد، ادامه نمی دادم و

به نام خدا

 دلم یک نشستن ِ طولانی، کنار ِ تو، مثل ِ انتظار برای آمدن هایت، می خواهد. مثل ِ وقتهایی که با تمام ِ وجود بر من، خواب بودن ِ رفتن هایت را تفسیر میکردی. مثل ِ تمام ِ وقتهایی که درهای دنیا، به روی فراموشی های جهان ِ اطرافمان، بسته می شد..

دلم یک نشستن ِ طولانی می خواهد، کنار ِ تنهایی ِ تو، تنهایی ِ خودم، تنهایی ِ "ما" ی نبودن هایم که سنگین می گذشت زمان و تلخ ِ شیرینی ِ غم ِ عذاب ِ ادامه ی راه، نشدن های متمادی را ممکن می ساخت..

به جایی رسیده ام که کمبود ِ خالی شدن ِ زمین ِ زیر پایم، دود می شود در چشم هایت، بی امان و تازه، مثل ِ داغ ِ گذشته هایی که تلاش می کردم اثر بپذیرد در حدّ ِ مطلق ِ بی نهایت روی صفر های رویای شاد ِ نشستن هایم، پیش ِ تو...

دلم، یک نشستن ِ طولانی کنار ِ تو را می خواهد.. و تمام ِ وجود ِ تو، تسکین ِ نداشته ی دست هایم می شود، که نیست.