..باز گشته ام تا بمانم

به نام خدا

سالها باید بگذرد تا فراموش کنم این روزها را که می گذراندم، چیزی فرای مرگ، در دلم آویخته می شد و چیزی فرای زندگی، در دستانم، متولد..

سالها باید بگذرد تا قرار بگیرد همه ی این بی صبری های مُدام و هنگام ِ من، تا کمی آرامش ِ هموار، رهگذار ِ سبک بار ِ این چشم ها شود و دیوار ِ بغض هایم، دم ِ رفتن ها و نماندن ها و آمدن ها و ماندن ها، به تَرَک ِ تَرک کردن ها، فرو نریزد..

سالها باید بگذرد و این روزها و ساعت ها و دقیقه ها نبودن، چیزی از پیری ِ من، نمی کاهد و به خنده های جوانی ام، باجی نمی دهد..

ساده و آرام، 

اینجایم و سکوت،

تنها پناه ِ همه ی افکار ِ متلاطمم.

× زمستان دارد تمام می شود و رنگ ِ برف را ندیده ام و درد کشیده ام و سرما زده ام.. در انتظار ِ شکوفه های صورتی  ِ خوب ِ فروردین، دست و پا می زنم..

× لحظه لحظه ی این روزها را برای "رسیدن" تلاش کرده ایم.. برای آرام شدن.. رام شدن.. سخت و طاقت فرسا بود تمام ِ سختی ها را تنها به دوش کشیدن و ما هنوز، "ما" مانده ایم..

× صبوری کرده ام تمام ِ اتفاقات ِ سرد ِ روزهای سرد و سخت را و طلوع و غروب را در دو افق، به شفق و فلق بدل کرده ام..

× نوزده بهمن، دوستی ِ خوب ِ من و سپیده، یک ساله شد و حالم، خوب، ماند..

× بیست و پنج بهمن را، پیش ِ محمد نفس کشیدم.. به یاد ِ بیست و پنج ِ بهمن هشتاد و نه.. 

× در گیر و دار ِ درس، کنکور را دادم و نمی دانم می شود دل بست به ماندن، یا باید درگیر ِ رفتن بود..

× مقاله مان پذیرفته شد و برای ارائه اش، اصفهان را یک بار ِ دیگر دیدم چند هفته پیش.. اصفهان ِ خوب.

× هشت ِ اسفند، "تو" و اولین لحظه ی دیدارت، یک ساله شد و دلم، روزهاست به ایمان ِ نگاهت، مسیر را نفس می کشد..

× و حالا،  روزهاست که یک غم، تمام ِ بار ِ دلم را سنگین کرده است و یک "روبان صورتی" ِ لعنتی، هرشب و هرشب، چنگ به گلویم می اندازد و یک دل، از  دلم دور می شود و یک جان، از او.. به استیصال ِ انتهای داشتن و ماندنش رسیده ام و احساس می کنم می شود به اعجاز، یک بار ِ دیگر، جانی دوباره ستود و او را سالهای سال، در آغوش، نگه داشت.. 

این منم. دختری ِ آرام، در پیشواز ِ فروردین. همین..