..رفتی از ذهن این خیابون، تو گریه های بارون، من میمردم

به نام خدا

 
راه پیاده رو را در پیش میگیرم و توی گوشم، بوق ِ ممتد ماشین های ایستاده پشت ِ چراغ قرمز، نجوا می شود و من، غرق در سرخی چراغ، همه ی ایستادن های زندگی در برابرم را تا سبز شدن ِ لبخند ِ تو، مرور می کنم. 
هوا سرد است و بی امان، دست های تنهایم، پناهگاه ِ امن ِ سرمای نبودنت، همه ی اشک هایم را پاک می کند و فکر می کنم که این پارک، یک سال ِ پیش، شکستن ِ من و تو را، در خود دیده بود و ما، همان شب، ازدواج کرده بودیم تا تمام ِ دنیا، یک بار ِ دیگر، شادی ِ همراهی ِ خنده هایمان را، به خود ببیند و اجبار، در برابر ِ ما، دل سپرده بود و حال ِ آن شب، صدای قطاری بود که هربار با آمدنم، تمام ِ آن شهر را پر می کرد..

هوا سرد است و چراغ های سبز، سرخ ترین ایست ِ همه ی خیابان های این حوالی را در برابر ِ من سد کرده اند تا بمانم و ببینم، بمانم و بمیرم، بمانم و ...

                                                                                                                              

فرزاد فرزین، دارد بی امان می خواند و فکر می کنم که هیچ شعری، هیچ احساسی نمی توانست همه ی حال ِ بد ِ امشب ِ مرا، تا اینجا، به اشک برساند که بنشینم و روبروی عکس آنهایی که دوستشان دارم، کنار ِ عطر ِ تویی که بی دغدغه ترین دلتنگی ِ این روزهای منی، اشک بریزم که خسته ام. که از تلاش برای زنده ماندن و خوب بودن، خسته ام. که دلم می خواهد همه ی دردهای ریز و درشتم را، قربانی ِ همه ی وقتهایی که فکر میکنم دیگر راهی برای زنده ماندن نیست، کنم، و گم شوم در دوردستی که این روزها، دست نیافتنی ترین مامن این شهر است..

وقتی من رسیدم قطار رفته بود، تو مه و دود، جا موندم..

هرچی تو دلم بود نشد که بگم، من پشت غم، جا موندم..

هرجایی که میرم یادت با منه، بارون میزنه، تو  اونجایی..

میترسم اسمم یه روز از یادت بره، با فاصله، تنهایی..

رفتی از ذهن این خیابون، تو گریه های بارون، من میمردم..

چیزی نگفتم از این سکوت، به اون که خونه نبود، دل سپردم ..

تو نمیدونی که دلتنگی چیه، سهم کیه، این دوری..

چشماتو رو خاطره میبندی و.. میخندی و.. مجبوری..

وقتی میسوزم من، تو آتیش و تب، حالمو شب، میفهمه..

هنوزم میترسم از صدای قطار، این روزگار، بی رحمه...