..تو، تمام ِ گرمای نفس های منی

به نام خدا

زمستان که نزدیک می شود، دلم میخواهد هرشب اینجا، تنها پناه ِ حرفهایم باشد و تو، تنها شنونده ی بی حضور ِ ظهور ِ این سرما..

زمستان که نزدیک می شود، می آیم این گوشه ی اتاق، خودم را و عشقت را در آغوش میگیرم و کِز می کنم زیر ِ پتو و این بالش رنگی رنگی را، بجای تمام ِ عطر رنگ چشم های تو، فشار می دهم که مباد، نفس هایت، لحظه ای مرا درنگ کند..

زمستان که نزدیک می شود، تو، بی انتها ترین خیابان ِ خیال ِ من می شوی و من هرشب، تنها، تمام ِ کوچه ی بن بست ِ دل ِ تو را، مسافر. زمستان که نزدیک می شود، تو بی عبور ترین شهر ِ برفی ِ دست های ِ من می شود و من، بی وزن ترین دانه های برف زیر ِ نور ِ چراغ ِ این بیابان.

زیبای من،

ترنم ِ ناز ِ اشک های تو، گرمای تمام ِ این بستر می شود وقتی مرا، در سکوت ِ لرزان ِ نبودنت، فریاد می زنی.. سخاوت ِ سخت ِ دست های تو، تمام ِ نازکی ِ دل ِ بیقرار ِ می می شود وقتی شعر را، در تب ِ نمناک ِ تنم، بوسه می زنی..

سخت، آسانم کن.